بایگانی دسته ی خاطرات (برگه 15)

«شهید عزیز برادر روانبخش در پایان عملیات بیت المقدس ۴ در هنگام صبح بر اثر اصابت ترکش ِ خمپاره به فیض رفیع شهادت نائل آمدند. از نیروهای دسته سه بودند. وقتی برای رسیدن به محل درگیری و شروع عملیات ، سوار قایق شدیم من کنار ایشان نشسته بودم در حالیکه دست مبارکش رو روی شانه من گذاشته بود و عکس ِ آن لحظه هم هست و شاید بعداً در سایت قرار بگیرد. در روزهای آخر، این شهید عزیز بسیار در فکر فرو می رفت و چشمانش در انتظار بود و دست آخر هم معلوم شد که در انتظار شهادت بود. یکی از شب های آخر بعد از پایان پست به داخل چادر برگشتم. برای رسیدن به محل خواب باید آهسته از روی دیگران رد می شدیم و مراقب می بودیم که دست و پا و سر کسی رو لگد نکنم که از خواب بپره. وقتی بالای سر ایشان رسیدم با این که ساعتای یک و دو نیمه شب بود، دیدم بیداره و دراز کش داره فکر می کنه، چشماش می درخشید. آهسته گفت خسته نباشی برادر صفار. اون نگاه زیبایش را همیشه به خاطر دارم، همیشه.»

— مجید صفار

در تکمیل خاطره والفجر یک از برادر اسکندرلو

به روایت: محمد حسن علی مددی

«در گروهان ۳ که مسئول آن شهید جلیل بنده بود از گردان خندق تیپ ۳ از لشگر ۲۷ حضرت رسول (ص) در عملیات والفجر یک حضور داشتم.

من روز اول همراه گردان بودم که واقعا شب تا صبح چه حال و هوائی بود تا رسیدیم به تپه ۱۱۲ و مستقر شدیم.

شش روز در شیار های آن تپه در سنگر ها می جنگیدیم.  در روز آخر عملیات مجروح شدم. همرزمان شهیدم احمد محمدی امیر آبادی و شهید حبیب الله عقیقی ، شهید کلهر ، شهید سهرابی و…. بودند.

روحانی گردان شهید حیدری بود که هنگام عقب نشینی به همرزمان گردان می گوید ماکه داریم میرویم عقب سه نفر از برادران ایثارکنند و با برانکارد این مجروح را نیز با خودمان ببریم. همین که چهار نفری برانکارد را بلند میکنند ومقداری راه میروند، یک گلوله خمپاره به نزدیک آنان اصابت میکند و هر چهارنفر بهمراه رزمنده مجروح شهید میشوند.»

گاهی وقتی مهدی شروع می کنه به تعریف خاطرات گذشته

از آموزش قبل از عملیات تا مانور و خود عملیات،

از لحظه لحظه فداکاری همرزماش و شهدایی که جای تک تکشون بینمون خالیه

از امکانات کم و ایمان بالایی که همه کمبودها رو جبران می کرد

از قیچی شدن بچه ها و جا موندن ها و فداکاری نیروها برای کمک به همرزمانشون

از اینکه یه نوجوون ۱۷-۱۶ ساله مثل داداش فخرالدین چه جوری تو امکانات کم از جنازه ها نارنجک جمع می کرده تا از این خاک پاک دفاع بشه و ما در امان باشیم

و از خیلی ناگفته های جنگ …

اونقدر با احساس و قشنگ تعریف می کنه که آرزو می کنم کاش می تونستم تمام حرفهاش رو کلمه به کلمه بنویسم و با همون احساس انتقال بدم به نسلی که این خاطرات براشون حماسه هایی است به مراتب برتر و ملموس تر از حماسه رستم در نبرد با دیو سپید و گذشتن از هفت خوان …

اما واقعیت اینه که اگه بخوام حرفاش رو ضبط کنم هم اون حسش رو از دست میده و هم من فرصت شنیدن این حرفها رو …

کاش یه راهی پیدا می شد که دوستان گردان گرد هم جمع می شدند و شروع می کردند به نقل خاطرات و یه جوری حرفهاشون ثبت و ضبط می شد و یه تعدادی نویسنده حرفه ای اون خاطرات رو می نوشتند و نمیذاشتن فراموشمون بشه که چه زحمتهایی برای این مملکت کشیده شده و چه خونهایی ریخته شده و چه عزیزانی از دست رفتن …

و ما چقدر مدیونیم و چقدر مسئولیت داریم

و چقدر دلتنگند خانواده و دوستان شهدا …