محمد لاروبی

«ای معطی المسئلات!

به من قدرت استقرار بر خویش و پیروزی بر هوی و هوس عنایت کن

و متاع بی‌چیز و فریبنده دنیا که مرا از تو بازمی‌دارد در دیده‌ام حقیر ساز.»

بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا تو را شکر می‌کنم که مرا در این سنین قرار دادی و در این موقعیت از زمان، لیاقت حضور در جبهه را به ما دادی! خدایا از آن لحظه که تو را شناختم، عاشقت شدم و از هنگامی که طعم محبتت را چشیدم، دیوانه‌ات شدم.

الهی وقتی که رحمتت را عیان دیدم شیفته‌ات گشتم.

یا رب! ای که چشم امیدم تنها به درگاه توست، به خویش که می‌پردازم جز پوچی و هیچی نمی‌یایم و به تو که می‌رسم همه چیز را می‌بینم. ای همه چیز! ای بالاتر از همه چیز! این هیچ را به لطف خودت پذیرا باش.

رحیما! رخصت وصل تو را می‌طلبم که در دل سنگ، آتش افکنده‌ای و شرار عشق تو را طالبم تا خویش را در پای آن بسوزانم و به سوی لقایت پروازها کنم. خدایا هر که آسودگی می‌خواهد، من آتش عشق تو را می‌طلبم.

ای مقلب القلوب! عشقت مرا آواره بیابانهای جنوب و غرب ساخته، یادت آرام از کفم ربوده و محبتت آرامش از خاطرم برده است، قلبم را شیدای خود کرده‌ای. یا منور النور! مرا در این حالات مستدام دار.

ای محول الاحوال! در درونم غوغا به پا کرده‌ای. وجودم را آتش زده‌ای، دلم را بیقرار کرده‌ای، روحم را در طلب لقایت به پرواز کشانده‌ای؛ ای قدوس! این حالم را مستدام بدار!

ای مجیب الدعوات! هر لحظه به صد خیال به دنبالت می‌گردم، هر دم به صد مسیر به جستجویت برمی‌خیزم، هر شب به آرزوها به خواب می‌روم و هر سحر به شوق وصالت به دعا می‌نشینم.

ای معطی المسئلات! به من قدرت استقرار بر خویش و پیروزی بر هوی و هوس عنایت کن و متاع بی‌چیز و فریبنده دنیا که مرا از تو بازمی‌دارد در دیده‌ام حقیر ساز.

ای منجی المهلکات! به آن امید رخ بر خاکسار درگاهت می‌سایم که رحمتی از رحمات بی‌انتهایت بر غضب و قهاریتت پیشی گیرد و از ظلمات پوچی و تنهایی به نور هدایت و نورانیت اجابت و مداومت عبادت بکشاندم.

یا غیاث المستغیثین! به دادم رس؛ مرا از اضطراب‌ها برهان که همانا دل‌ها به یاد تو آرام می‌گیرد.

والسلام

محمد لاروبی

۶۶/۴/۳