بالا نشسته از راست شهید مسعود اهری، شهید محسن گلستانی، تکیه داده به سنگ شهید نعمتی
پایین شهید زارع، شهید رهبر، شهید حسن رضی، شهید نیکبخت، شهید اکبر مدنی، سمت چپ نفر تکی شهید ؟؟، شهید جلایری، علی شهبازی، حسن اعلایی نیا، شهید علی قابل و شهید مهدی کبیر زاده
ارسال عکس از برادر حسین گلستانی
خاطره ای از اردوگاه کرخه
به روایت: حسن اعلایی نیا
«قبر دولوکس»، اصطلاح رایجی در میان بچه‌ها در اردوگاه کرخه بود. نیمه شب‌ها بچه‌ها با زیرانداز و فانوس می‌رفتند و در قبرهایی که در اطراف چادرها کنده بودند، نماز و دعا می‌خواندند. غلامرضا نعمتی و مسعود اهری – قدیمی‌های دسته- در این کار، پیشتاز دیگران بودند.
قبر دولوکس قبری بود که موقعیت خوبی داشت، خاک کف آن نرم بود و گودی‌اش کافی.
من اولین بار با غلامرضا نعمتی راهی سفر آخرت – البته در زمین خاکی کرخه – شدم. غلامرضا، تیربارچی تیم خودمان بود؛ سه نفر جلوتر از من. این عبادت شبانه – بر خلاف ظاهرش که به نظر می‌رسد امید آدم را کم می‌کند – مرا به زندگی امیدوارتر کرد. در دلم این نور جلوه کرد که سرانجام دیر یا زود، گذر همه ما به چنین جایی می‌افتد؛ البته گذر بی‌برگشت. حالا که امکان برگشت داریم، لحظه لحظه عمر باقیمانده را غنیمت بدانیم و فرصتی را برای بازگشت به خدا. راستی کسی که شبی را با چنین حالی سپری کرده، فردایش به گناه یا حتی غفلت خواهد گذشت؟
منبع: کتاب «دسته یک»، تدوین اصغر کاظمی، چاپ ششم (۱۳۸۸)، ص ۴۴۳
خاطره ای از اردوگاه کرخه
به روایت: محسن امامی
این روزها وشبها یادآور خاطرات بسیاری از عملیات‌ها و رشادت‌های بچه‌ها در زمان دفاع مقدس می‌باشد.
اکثر عملیاتهای بزرگ و فتح‌الفتوح‌ها در سه ماهه آخر سال صورت گرفته و همیشه این ماهها خاطره‌انگیز بوده است. عملیات بیت‌المقدس ۲ هم از این قاعده مستثنی نبود و بچه‌ها میدونستند که عملیات مهمی در پیش داریم. این عملیات با عملیاتهای قبلی یه فرق مهم داشت و اون هم اینکه میبایستی در کوههای سر به فلک کشیده کردستان ودر دامنه‌های پر از برف و سرما عملیات میکردیم. اتفاقی که برای اکثر بچه‌های گردان تازگی داشت و شاید نادر بود. برای اینکه خیلی از بچه‌ها برای اولین بار بود که اومده بودند جبهه و در همان اولین عملیات به دیدار معشوق شتافتند. شاید خیلی‌ها عکس گردنه گرده رش رو ببینند بگن با هیچ تاکتیک نظامی و نیروی انسانی نمیشه به سادگی از این گردنه رد بشی وعملیات کنی. اما عظمت این کوه در مقابل عزم واراده کسانی که توکل داشتند و به این سادگی تسلیم نمیشدند، سر تعظیم فرود آورد. باید درود فرستاد به خلق‌کنندگان این حماسه‌ها؛ باید خاک پای آنان را توتیای چشم کنیم؛ باید درود بفرستیم به صبر و استقامت پدران، مادران، همسران، خواهران، برادران و فرزندان معزز شهدا. باید نوشت که جوانان برومند وعاشق این سرزمین اسلامی چه فداکاریهایی کردند.
