نوشته‌ها

«حمزه» گردان تکلیف مداری و استقامت بود

خاطره ای از حاج محمود امینی

ارسال: سلمان محمدی

منبع: پایگاه خبری تحلیلی نسیم سرخس

مسلماً شهادت دوستان و همرزمان حالا در هر سنی که باشند باعث ناراحتی می‌شد، ولی ما باید به تکلیف‌مان عمل می‌کردیم و تا آخرش در راهی که شروع کردیم می‌ایستادیم.

به گزارش نسیم سرخس، گردان اولین رده‌ای بود که یک رزمنده در قالب سازمان رزم در آن هویت می‌یافت.
هرچند رده‌های کوچکتری چون دسته و گروهان هم وجود داشت، اما گردان به نوعی شناسنامه رزمندگان به شمار می‌رفت و هم‌اکنون اگر از یادگاران دوران دفاع مقدس سؤال شود در چه نیرویی حضور داشتند، اولین کلام، ‌معرفی گردان‌شان خواهد بود. اخیراً که در صفحات پایداری روزنامه جوان به شناسایی و معرفی دو گردان مالک اشتر و عمار یاسر از لشکر ۲۷ محمد رسول الله(ص) پرداختیم و گفت‌وگویی نیز با فرماندهان این گردان‌ها سرداران نصرت‌الله اکبری و محمدرضا یزدی انجام دادیم، این بار به سراغ سردار محمود امینی فرمانده گردان حمزه سید‌الشهدا (ع) رفتیم که در پرونده کاری‌اش فرماندهی گردان‌های خندق، مسلم و کمیل را نیز دارد. این تعدد فرماندهی بر چند گردان هر کدام ماجراهایی دارد که در گفت‌وگو با امینی به آنها پرداختیم و در این رهگذر سری نیز به حال و هوای بچه‌بسیجی‌های گردان حمزه سیدالشهدا(ع) زدیم.

گویا شما در طول دفاع مقدس و البته در دوره‌های مختلف فرماندهی چهار گردان حمزه، خندق، مسلم و کمیل را برعهده داشته‌اید، تعلق خاطرتان بیشتر به چه گردانی است؟

حضور در جمع رزمنده‌های آن دوران حال و هوایی تکرار نشدنی دارد که نمی‌توان فرق زیادی بین‌شان گذاشت اما از جهت مدت حضورم در گردان حمزه و اینکه حمزه آخرین گردانی بود که سمت فرماندهی‌اش را داشتم، شاید بتوانم بگویم خودم را بیشتر یک گردان حمزه‌ای می‌دانم. به ترتیب بنده از برج ۱۰ سال ۶۱ تا اردیبهشت سال ۶۲ فرمانده گردان خندق بودم. از خرداد ۶۲ تا اسفند همین سال فرمانده گردان مسلم، از خرداد ۶۳ تا اسفند ۶۳ فرمانده گردان کمیل و نهایتاً از خرداد ۶۴ تا فروردین ۶۷ فرماندهی گردان حمزه را برعهده داشتم که به خاطر شرایط خاص اواخر جنگ، دوباره بحث تیپ‌های محوری به میان آمد و در این سال فرمانده تیپ محوری شدم و دو سه ماه آخر جنگ را در همین سمت انجام وظیفه می‌کردم.

ادامه مطلب

تیر قناسه (۲)

خاطره ای از تثبیت خط پس از عملیات بیت المقدس ۴

به روایت: محمود لیایی

image

محمود لیایی ساعتی پس از مجروحیت

عزیزانی که قسمت اول خاطره ام از تیر قناسه و شهید سید عباس میرعلینقی را ملاحظه نمودند بخاطر دارند که بین تیر اول و آخر فاصله ای سه ماهه بود ولی در این خاطره فاصله بین تیر اول و آخر هنوز مشخص نیست و تاکنون ۲۵ سال طول کشیده و امیدوارم که به برکت گزینه روی میز این فاصله بیش از این طولانی نشود.

عملیات بیت المقدس ۴ در منطقه شاخ شمیران و سد دربندیخان توفیق داشتم که در خدمت عزیزان گردان مالک اشتر باشم. پس از شکستن خط و روز اول عملیات اکنون نوبت تثبیت خط بود

جلوی خط اول که مشرف بر دشتی  که بین کوه شاخ شمیران و رودخانه بود سنگر کمینی وجود داشت که بنوعی وظیفه دیدبانی و حراست از رزمندگانی که مستقر در پشت خاکریز بودند را بعهده داشت . مسئولین گردان نیروها را بطور متناوب در این سنگر مستقر میکردند و معمولا پس از شهادت یا مجروح شدن نیروهای سنگر کمین رزمندگان تازه نفس جای آنان را میگرفتند. ساعتی از روز اول عملیات نگذشته بود که برادر مصطفی رحیمی که مسئول دسته ما بود دستور داد که من به سنگر کمین بروم موقعیت سنگر کمین بنوعی بود که جهت اشراف بر دشت روبرو برروی بلندی قرار داشت و بالتبع جانپناه مناسبی نداشت و سمت راست سنگر کمین کوه بلند شاخ شمیران قرار داشت .

clip_image002برادر مصطفی رحیمی

حدودا بعدازظهر روز اول متوجه شدیم علت اصلی تلفات سنگر کمین وجود قناسه چی عراقی مستقر برروی شاخ شمیران بود که چون عراقیها  نمیتوانستد از روبرو تلفاتی از رزمندگان اسلام بگیرند قناسه چی خود را روی کوه مستقر کرده بودند و توانستند عزیزانی نظیر شهید همایونفر را به شهادت برسانند.

clip_image004شهید همایونفر

الغرض تا عصر توانستم دوام بیاورم که انفجار خمپاره ای از پشت باعث شد تکه های بزرگ سنگ بهمراه ترکشی به اندازه یک نخود به کمرم اصابت کند ایضا بازوی دست چپم هم سرتاسر سوراخ شود از یک طرف درد کمر و از طرفی دیگر درد دست بسیار آزارم میداد

و از آنجایی که نمیتوانستم سنگر کمین را رها کنم و رفتن به عقب هم بهمین راحتی ها نبود ساعاتی بهمان حال بودم تا اینکه برادر رحیمی جهت سرکشی به سنگر کمین آمد و با دیدن وضعم دلش برحم آمد و رضایت داد به عقب بروم که خود این دلرحمی هم ساعاتی بطول کشید ،

بهرحال هر طور بود به عقب برگشتم و امدادگر ها زخمهایم را پانسمان و دستم را آتل بستند تا شب بشود که بتوانیم به پشت خط برویم. شب که شد همه مجروحها را به صف کردند و راهی عقب  نمودند کسانی که جراحت کمتری داشتند مجروحان وخیم را به کول گرفتند و در تاریکی محض بدون راهنما  حرکت کردیم،

در کمک به مجروحان دیگر قرعه حمل شهیدعزیز سید علی برقعی که بعدها در عملیات بیت المقدس ۷ شهید شد و پایش مجروح شده بود بنام من افتاد و بعلت هیکلی بودن وی حسابی ثواب بردیم. نزدیکیهای صبح که به عقب رسیدیم یکراست به بیمارستان صحرایی مجهزی منتقل شدیم و کادر بیمارستان شروع به مداوا نمودند ،

clip_image006

شهید سید علی برقعی

دکتری که قسمت ما شد ازم شرح چگونگی مجروحیتم را سئوال کرد و منهم گفتم خمپاره ای پشتم منفجر و ترکشهایش به کمر و دستم اصابت کرد و من را به این روز انداخت. دکتر یک نگاهی به کمر من کرد و یک نگاهی به دستم و گفت فلانی ترکش خمپاره کمرت درست ولی اگر مجروحیت دستت هم بخاطر ترکش همان خمپاره است پس چرا ترکش از جلو وارد دستت شده و از پشت دستت خارج . ضمن آنکه معمولا ترکش بخاطر شکل هندسی نا منظم معمولا نمیتواند طول بازو را طی کرده و از طرف دیگر خارج شود در حالیکه پارگی گوشت دست هنگام خروج ترکش خیلی زیاد است ولی بازوی تو هنگام خروج ترکش پاره گی ندارد و فقط سوراخ شده است. آنجا بودکه فهمیدم قاچاقی زنده مانده ام و شرح ماجرا بدین قرار است که برادر قناسه چی عراقی قلب منرا نشانه رفته بود و انفجار خمپاره  باعث اندکی جابجایی من شده بود و شلیک هم زمان تیر قناسه بجای اصابت به قلب چند سانت آنورتر دست منرا سوراخ کرده بود و بجای شهادت روی دست بنیاد جانبازان باد کردم.  این ماجرا شباهتهای زیادی با خاطره قبلی داشت ولی عاقبت آن کجا واین کجا.

سه راه شهادت

image0000167A

از راست به چپ:

ردیف بالا: علیپور، محمد جنتی

ردیف وسط: شهید محمد محازی، شهید سید اصغر توفیقی، شهید مهدی قائمی، محمود اروج زاده، محمود دریایی، اکبر کبیری

ردیف جلو: محمد گونه فراهانی، منصور حسین زاده، قاسم کارگر، شهید مسعود حسینی

«این بچه ها اکثرا مخابرات گردان بودند نفر اول برادر علی پور هست که همیشه با نقی پور بود که به دوقلوهای مخابرات معروف بودند……..

ردیف وسط نفر سوم شهید مهدی قائمی هست که تو عملیات بیت المقدس چهار شهید شد . یادش بخیر تو عملیات کربلای پنج با همدیگه هر کداممون یه تیر بار گرینوف گذاشته بودیم روی دژ وهر چی عراقی می اومد سمتمون میزدیم و  نمیگذاشتیم یکیشون دربرن. دیگه از بس رگبار زده بودیم خسته شده بودیم. باهم قرار گذاشتیم مسابقه بدیم با تیر بار تک تیر بزنیم و عراقیها رو به درک واصل کنیم.

ادامه مطلب

آلبوم مرتضی رضایی

آلبوم ناصر ادیبی

034

از راست به چپ: شهید عباس نصرآبادی، ناصر ادیبی، شهید محمد امین شیرازی، شهید غلامی

آلبوم مهدی خراسانی

64

از راست به چپ: محسن شیرازی، مهدی خراسانی، اکبر طیبی، شهید حسین خلیلی

مکان: کنار سد دربندیخان

زمان: قبل از عملیات بیت المقدس ۴

داستان پرواز

خاطره ای از شهید سید محمد عظیمی

به روایت: حسین گلستانی

45

«هنوز یادم نرفته تو عملیات بیت المقدس ۴ سد دربندیخان عراق که یکی از بهترین عملیاتها بود- البته بنظر من -وقتی خیلی خسته شده بودم با خودم گفتم زیر این نور آفتاب خیلی میچسبه یه چرت کوچیکی بزنم.

فکر کنم یک دقیقه هم نشد خوابم رفت. نمیدونم چقدر خوابیدم فقط یکدفعه که از خواب بیدار شدم احساس کردم سر یک نفر روی شکمم هست که خوابیده. معلوم بود تو اون درگیریها اون هم خیلی خسته شده از فرصت استفاده کرده و از من بعنوان بالش استفاده کرده.

خیلی آروم سرم رو آوردم پایین، دیدم سید محمد با اون محاسن مشکی مخصوصش اینقدرآروم و راحت خوابیده که انگار چند ساعته که خوابه.

راستش دلم نیومد بیدارش کنم همونطور قفا بی حرکت موندم تا بیدار نشه. چند دقیقه بعد خودش از خواب پرید. وقتی رخ به رخ شدیم دوتایی کلی خندیدیم .

این آخرین دیدارمون بود. زمانی که از من خداحافظی کرد تا بره اگر مجروحی باشه رسیدگی کنه، لبخندی به لب داشت که هیچ موقع فراموش نمیکنم.

تو مسیر راه که میرفت و من تو امتداد نگاههام اونو میدیدم …. خمپاره ای که اومد و کنارش نشست و اونو به آسمون برد رو هرگز فراموش نمیکنم .

روحش شاد»