شهید بهروز پازوکی
انگار اصلاً در مورد این جور عکس ها نمیشه چیزی نوشت چون عمق احساس درون اونها وصف ناپذیره …
گاهی بعضی از عکس هایی که آپلود میشن رو فقط باید نشست و نگاه کرد و بهشون خیره شد
و از طریق اونها در زمان سفر کرد و این بیست، سی سال گذشته رو مرور کرد
و یاد اون روزها و یاران سفرکرده افتاد و گاهی حسرت، گاهی اشک، گاهی دلتنگی …
کاش علیرغم گذشت زمان خیلی هم فاصله نگرفته باشیم از شهدا و راه و هدفشون …
کاش فداکاریها، از خودگذشتگی ها و زحماتشون رو از یاد نبرده باشیم
هوالرئوف
این نوستالژیها گاها آدمو تا دم مرگ میبره دوست داره زمان به عقب برگرده و درجا وایسه همونجا بگن تموم بمیرید، ولی مرگی خیلی شیرین با زیباترین نوستالژیها!