یه یاد دوستان شهید

خاطره ای از دوستان شهید

به روایت: مهدی صاحبقرانی

از راست به چپ:

ردیف ایستاده:  کازر، یمینی فر، اسدالله زاده، جعفری، بهارلو، شهید رجایی، شهید سعید رحیمی، شهید فخرالدین مهدی برزی

ردیف پایین: شهید جواد زندیان، شهید غلامی، شیرین، ؟

«داشتم قرآن می‌خواندم. بله، قبل از نماز ظهر بود که در همین حین به یاد منطقه افتادم.

یاد قبل از عملیات والفجر ۸، کربلای ۵، کربلای ۸  و از همه بیشتر خاطره بیت المقدس ۲ (قبل از عملیات در شهرک شهید باهنر باختران) در آن هوای سرد زمستان، در اتاق‌هایی که در و پنجره آن را به وسیله نایلون و پتو پوشانده بودیم و چراغ در داخل اتاق بود. بعضی مواقع که باران می‌گرفت و رحمت خدا بر سرمان می‌بارید، از لابلای درز دیوارهای پیش‌ساخته، باران به داخل اتاق می‌آمد و مجبور بودیم که گوشه‌ای از اتاق را خالی کنیم.

صفا و صمیمیت بین بچه‌ها مثال نزدنی بود. گاهی اوقات وقتی در سرمای شدید وضو می‌گرفتیم تا برای نماز محیا شویم، همه به دور چراغ علاءالدین جمع می‌شدند و همینطور که می‌لرزیدند، به نوای اذان گوش می‌دادند و زمزمه می‌کردند.

آه که چقدر خوب بود. نمازهای آنجا چقدر لذت داشت. نزدیک اذان که می‌شد، بچه‌های دسته را می‌دیدی که هر کسی گوشه‌ای از اتاق خلوت کرده و گریه و زاری می‌کند و بعضی‌ها هم مشغول خواندن نماز شب بودند و خواندن قرآن.

بله خواندن قرآن باعث شد که خاطرات بچه‌ها دوباره در ذهنم زنده بشه. چه خاطرات خوبی و چه لحظات باصفایی که با دوستان داشتیم…

داداش برزی! هیچ موقع قرآن خواندنهایت، نمازهایت، دعاهایت و سوز اذان صبح و شام تو را از یاد نمی‌برم. داداش مهدی! هیچ موقع آن نماز شب‌های عارفانه تو را – در خارج از اتاق و در جای دیگر- از یاد نمی‌برم.

بچه‌های دیگر را نیز فراموش نخواهم کرد: شهید رجایی، شهید رحیمی، شهید غلامی که پتو روی شانه کوچک خود می‌انداخت و در زیر پتو ناله قرآن سر می‌داد و گریه می‌کرد و آن موقع که همه در خواب بودند، فانوس کوچک اتاق را برمی‌داشت و با نور کمی که داشت جلوی قرآن خود می‌گذاشت و با خدا صحبت می‌کرد.

هیچ موقع یادم نمی‌رود شهید نوروزی، شهید زندیان و شهید اشرف که آن روزهای آخر زندگی خودشان، برای این که بتوانند خدا را راضی کنند، در آن سرمای زمستان ظرفها را برداشته و یخ داخل منبع را می‌شکستند و ظرفها را با آب یخ می‌شستند.

خوش به حالشان

خوشا به سعادشان