تقدیم به همه مادران شهدا که بهشت زیر پای اوناست

به قلم: حسین گلستانی

«خیلی ها فکر میکنند خدا به مادران شهدا یه نیروی خارق العاده ای عطا کرده که دیگه درد فراق ندارن …..ب

راشون داغ فرزند عادیه…

تحملشون باید خیلی باشه …

شکوه نداشته باشن…و……….

نه بابا اینجوری نیست! درسته که خدا بهشون صبر داده  اما اونا مادرن و از همه موجودات روی زمین احساسی تر و پاکتر

درد فراق فرزند یا فرزندانشون رو دارن اما چون با خدا معامله کرده اند توی این مصیبت صبر پیشه کردند

آخه اونا به مقتدای خودشون حضرت زینب (س) اقتدا کرده اند…

مگر میشه پاره تنشون رو راهی جبهه کنند بعد هم جنازه خون آلودش رو براشون بیارن و اونا هم هیچ احساسی نداشته باشن؟

درسته که صبرشون زیاده اما مطمئنا تو خلوت خودشون برای عزیزشون خیلی گریه کردند وی ا هر موقع اسمش رو کسی میاره بغض گلوی اونا رو  میگیره ولی صداشون در نمیاد تا مبادا …..

اینارو میگم چون میدونم مادران شهدا مظلوم ترین و پاکترین مادران روی زمین هستند…

یادم میاد یه روز بعد ازظهر وسط هفته با خودم گفتم ناپرهیزی کنم برم بهشت زهرا (س) یه سری به دوستانمون بزنم . البته فکر کنم قبل از اینکه من تصمیم بگیرم حتما اونا دعوت کردند. خب دیگه منم اینجوری دلم رو خوش میکنم  بگذریم …………

وقتی رسیدم تقریبا غروب بود خلوت بود همینطور با خودم زمزمه میکردم و لابلای قبور مطهر شهدا که میرفتم  بعضی از عکسها و قبرها رو که میدیدم تعجب میکردم چون اونا رو تو لشگر دیده بودم ولی نمیدونستم که شهید شدند. اینا خیلی برام جالب بود یا اینکه شعرهای روی قبرها رو که میخوندم، خیلی لذتبخش بود.

از همه جالبتر بعضی از شهدا تاریخ تولد و تاریخ شهادتشون یکی بود …یه شهید بود که روزتولد و شهادتش از همه جالبتر بود… روز تولد عاشورا روز شهادت اربعین…

همینطور که داشتم میرفتم رسیدم به یه مزار که یه خانومی با لباس تقریبا محلی که متوجه شدم باید آذری زبان باشه نشسته و آروم آروم داشت گریه میکرد.

خیلی دلم گرفت. با خودم گفتم بذار ببینم کدوم شهید باحالیه که مادرش داره باهاش درد و دل میکنه. به اسم روی سنگ دقت کردم.  قلبم نزدیک بود از حرکت وایسه.  بلافاصله عکسش رو دیدم . خودش بود. شهید مجید چهاردولی از شهدای گردان عمار که قبلا هم یه پاش رو ازدست داده بود کسی که من چهره معصومانه اش رو خیلی دوست داشتم و هیچ موقع هم فراموش نمیکنم…

البته من میدونستم که شهید شده اما نمیدونستم قبرش کجاست تا اینکه اون روز دیدمش…

همینطور مات و مبهوت داشتم عکس رو میدیدم که مادر مجید با یه لحن درد آلود همراه با گریه گفت:

شما مجید منو میشناختین؟

اصلا تمیتونستم جوابش رو بدم .

دوست داشتم زودتر برم لابلای قبور مطهر شهدا و…….

فقط تونستم باسر و با اشاره جوابش رو بدم که بلی. آقا مجیدت رو میشناختم.

اون هم دیگه نتونست حرفی بزنه و با حالت گریه منو نظاره میکرد که با چشمان اشک آلود از اونجا دور میشدم…»